ŚWIĘTY DOMINIK SAVIO

Dominik urodził się w 1842 roku w San Giovanni di Riva, koło Chieri. Z okazji I Komunii św., w wieku 7 lat, wyznacza swój życiowy program: "Będę często przystępował do spowiedzi oraz będę przyjmował Komunię świętą, ile razy spowiednik mi udzieli zezwolenia. Pragnę dzień święty święcić. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja. Raczej śmierć niż grzech". Gdy miał 12 lat, został przez Księdza Bosko przyjęty do Oratorium w Turynie i prosił o pomoc, aby mógł zostać świętym. Posłuszny, zawsze pogodny i radosny, z wielka pilnością wypełniał swoje szkolne obowiązki, na wszelki możliwy sposób starał się pomagać kolegom, ucząc ich katechizmu, opiekując się chorymi, godząc zwaśnionych. Do jednego z chłopców, świeżo przybyłego do Oratorium, powiedział: "Musisz wiedzieć, że u nas świętość polega na tym, żeby być bardzo wesołym". Starajmy się "tylko, aby unikać grzechu, jako największego wroga, który odbiera nam łaskę Bożą i spokój sumienia, oraz dobrze wypełniać swoje obowiązki".

Wierny swoim postanowieniom, otrzymywał siłę z gorliwego uczestnictwa w sakramentach i z synowskiego nabożeństwa do Matki Bożej, chętny do poświęceń, był przez Boga napełniony niezwykłymi darami i charyzmatami. W dniu 8 grudnia 1854 r. został ogłoszony przez Piusa IX dogmat o Niepokalanym Poczęciu, a Dominik oddał się Maryi i zaczął szybko wzrastać w świętości. W 1856 roku założył w gronie kolegów Towarzystwo Niepokalanej, którego celem było apostolskie działanie grupowe. Zmarł w Mondonio 9 marca 1857 roku. Papież Pius XI nazwał go "małym, a raczej wielkim gigantem ducha". Pius XII ogłosił go błogosławionym w roku 1950, a świętym 12 czerwca 1954 roku. Jest patronem młodzieży, zwłaszcza ministrantów i chórów chłopięcych.

Św. Tarsycjusz 

Święty Tarsycjusz urodził się ok. roku 237. Był Akolitą Kościoła Rzymskiego. Jest to jedno ze święceń niższych, które dzisiaj daje prawo klerykom Kościoła Rzymsko-Katolickiego usługiwania do Mszy świętej
- a więc do zaszczytnej funkcji, którą obecnie pełnią ministranci. Nie znamy bliższej daty jego śmierci. Przypuszcza się, że św. Tarsycjusz poniósł śmierć męczeńską za panowania cesarza Decjusza (tzn. między 249 a 251 rokiem). Było to czas jednych z najkrwawszych prześladowań. W tym czasie chrześcijanie chętnie oddawali życie za Chrystusa, ale ich największym pragnieniem było, by mogli na drogę do wieczności posilić się Chlebem Eucharystii. Zanoszono im więc potajemnie Komunię świętą do więzień, za co groziło aresztowanie, a nawet skazanie na śmierć. Gorliwością w obsługiwaniu świętych (bo tak siebie nazywali wierzący) męczenników w więzieniach wyróżniał się, dwunastoletni wówczas, św. Tarsycjusz.

Pewnego dnia, kiedy jak zwykle niósł na sercu Wiatyk do więzienia, napotkał swoich pogańskich rówieśników, bawiących się na jednym z licznych placów rzymskich. Pogańscy chłopcy wołali Tarsycjusza, ponieważ chcieli zobaczyć, co niesie pod płaszczem. Zaczął więc uciekać przed nimi, a ci go gonili. Kiedy zaś spostrzegli, że coś przyciska do piersi, chcieli zobaczyć, co to i siłą mu to wydrzeć. Bohaterski chłopiec bronił "swego Skarbu". Wówczas zgraja powaliła go na ziemię, zaczęła go kopać i bić, rzucać kamieniami... Dopiero przypadkowo przechodzący żołnierz, który także był chrześcijaninem, uwolnił chłopca i rozgonił bandę. Zaniósł Tarsycjusza do domu, gdzie ten niebawem zmarł. Żołnierz zaś zaniósł ze czcią Najświętszy Sakrament do kapłana katolickiego.

Ciało Świętego zostało pogrzebane na cmentarzu św. Kaliksta, obok szczątków papieża - św. Stefana I, który w kilka lat po nim poniósł także śmierć męczeńską († 257). Papież - św. Damazy I († 384) opisał męczeństwo św. Tarsycjusza wierszem.

W 1675 roku część relikwii Świętego przeniesiono z Rzymu do Neapolu, gdzie godnie spoczywają
w Bazylice św. Dominika w osobnej kaplicy. Trumienka z częścią relikwii św. Tarsycjusza jest także
w salezjańskim kolegium w Rzymie przy Via Appia Antica. We Włoszech św. Tarsycjusz cieszy się szczególną czcią jako patron kółek eucharystycznych, czy też tzw. "Kółek Młodego Kleru". W Polsce święty czczony jest jako patron ministrantów.

Urodził się 13 marca 1599 roku w Dies, w dzisiejszej Belgii,
jako najstarszy z pięciu synów. Jego ojciec byłgarbarzem, 
matka zaś jego Elżbieta była córką burmistrza Handriana
van den Hove. Na usilne prośby chłopca rodzice zgodzili
się zapłacić za naukę chłopca. Jednak na wskutek choroby
matki musiał przerwać studia. Dopiero dzięki finansowej 
dotacji miejscowego proboszcza mógł on kontynuować 
rozpoczęte nauki. Czując pociąg do stanu duchowego, 
zaczął się uczyć języka łacińskiego. Na skutek trudnych 
warunków w domu ponownie musiał przerwać studia. 
Udał się do Mechlina (Malines) tam zarabiał posługą u
pewnego kanonika katedry i kształcił się dalej. Po 
ukończeniu celującym studiów humanistycznych wstąpił
do nowicjatu w Mechlinie. Po roku nowicjatu złożył śluby 
zakonne w 1618 roku i został wysłany na dalsze studia do Rzymu - filozofii i teologii. I tu wyróżniał się wśród kleryków. Wytypowany do prowadzenia dysputy publicznej, zadziwił wszystkich pamięcią i subtelnością argumentacji. Był to jednak jego ostatni sukces na ziemi. Nie mógł wytrzymać klimatu lata rzymskiego - jego gorączek na zewnątrz a chłodu w murach. Nabawił się gorączki a potem zapalenia płuc. Organizm zniszczony nauką intensywną i jeszcze bardziej aktywnym życiem wewnętrznym nie zdołał się obronić. Mimo zabiegów lekarzy po 6 dniach święty opuścił ziemię dla nieba - 13 sierpnia 1621 roku. Nikt nie wątpił że przeniósł się 
do wieczności nowy święty zakonu. Św. Jan Berchmans wyszczególniał się 
serdecznym nabożeństwem do Najświętszej Eucharystii. Może dlatego stał się patronem dla wielu kółek ministrantów. Zasadą jego życia było: "Czyń co czynisz" oraz "Najdoskonalszą rzeczą jest zacząć od najmniejszych rzeczy". Faktycznie uświęcił się nie przez wielkie czyny, ale przez sumienne wykonywanie codziennych obowiązków, pilne zachowanie reguły i przez gorące umiłowanie Pana Jezusa i Jego Matki. Jego kanonizacja nastąpiła przez Leona XIII w 1887 roku. Ciało jego spoczywa w Rzymie w osobnym bogatym ołtarzu, a jego serce znajduje się w kościele Jezuitów w Lovanium. Wraz ze św. Alojzym Gonzagą jest on patronem młodzieży studiującej. Jego święto obchodzimy 13 sierpnia.

Urodził się w Castiglone w diecezji Brescii 9 marca 1568 
roku.Pochodził ze znakomitego rodu Gonzagów. Był 
synem Ferdynanda, markiza Castiglione. Od 
najmłodszych lat poświęcił się sercem i duszą służbie 
swemu Stwórcy.Pamięć o jego osobie łączy się z 
pojęciem łagodnej słodyczy i niczym nie skażonej 
czystości. Cechowała go prawdziwie anielska 
niewinność, a zarazem heroiczna skłonność do pokuty. 
Mając 14 lat towarzyszył swemu ojcu w podróży do 
Hiszpanii, gdzie ten ostatni pojechał jako członek
orszaku cesarzowej Marii Austriaczki, żony 
Maksymiliana II. Filip II uczynił św. Alojzego giermkiem 
księcia Jakuba, swego starszego brata. Wśród próżności
dworu święty zachował swą czystość, świat nie odciągnął jego serca od Boga. Po 
powrocie do Włoch w roku 1584 św. Alojzy objawił chęć wstąpienia do 
Towarzystwa Jezusowego. Rodzina sprzeciwiała się temu, ale w końcu udało mu 
się przeprowadzić swoje zamiary. Rozpoczął nowicjat w Rzymie w roku 1585, za 
pontyfikatu Piusa V.Śluby zakonne złożył 20 listopada 1587 roku i wkrótce potem
przyjął niższe święcenia.Od początku swego zakonnego życia św. Alojzy był 
wzorem doskonałości. Podczas epidemii w Rzymie w roku 1591 wyróżnił się 
miłosierdziem wobec chorych w szpitalach. praca ta doprowadziła go do choroby,
która spowodowała śmierć. Jego ostatnie dni były wiernym odzwierciedleniem
krótkiego życia. Przeszedł do wieczności 21 czerwca 1591 roku. Papież Benedykt
XIII kanonizował go w roku 1726. Jego święto obchodzimy 21 czerwca.