 MINISTRANT "Ministrare" (z łaciny) znaczy "służyć". Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo "ministrant" wskazuje szczególnie na służbę we Mszy świętej. Ministrant jest pomocnikem przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych; usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej. Pomaga również po zakończeniu Mszy świętej. Ministrant jest tym, który niesie znaki, niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne, które dla liturgii mają szczególnie ważne znaczenie - powinien sam być znakiem. Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych. Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że "uczestniczyć w liturgii" nie znaczy tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać. "Uczestniczyć w liturgii" to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując.
LEKTOR to inaczej Ministrant Słowa. Jego głównym zadaniem jest czytanie w czasie sprawowania liturgii Pisma św. Dobre i poprawne czytanie jest sztuką. Tym bardziej publiczne czytanie słowa Bożego, oznajmianie go w zgromadzeniu liturgicznym wymaga pewnego kunsztu. Nikt dotąd nie posiadł tej sztuki na, tyle, aby nie mógł jej bardziej doskonalić ani ulepszać. Do tego zaszczytnego zadania zachęcał już przed trzydziestu laty papież Paweł VI. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii własną funkcję liturgiczną, stoi obowiązek pilnego zdobywania sztuki czytania słowa Bożego. Swoją wzniosłą, zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien on spełniać z należną czcią i miłością do Pisma św., aby wypowiadane słowo Boże, jako "żywe i skuteczne", było wezwaniem zarówno dla słuchaczy jak i dla czytającego je lektora. Umiejętne i wierne, wyraźne i jasne odczytanie słów Pisma św. staje się prawdziwym zaczynem w społeczności, która je słucha.
 Alba
 Alba jest długą, białą szatą, sięgającą do kostek, z długimi rękawami. Taka ukształtowała się we wszystkich obrządkach ze starożytnej tuniki, noszonej tak przez mężczyzn jak i przez kobiety.
W krajach gorących do dnia dzisiejszego nosi się podobną szatę. Tradycyjnie sporządzano ją ze lnu. Obecnie używa się także innych, białych tkanin.
Nazwa "alba" wywodzi się właśnie od jej białego koloru: łacińskie albus oznacza biały. Alba jest symbolem czystości duszy będącej w stanie łaski uświęcającej, zdobytej przez krew Baranka (Ap 7,14), której nagrodą będzie uwielbienie w niebie.
OWMR mówi o albie: "Szatą liturgiczną wspólną dla duchownych i ministrów wszystkich stopni jest alba, przepasana w biodrach paskiem, jeżeli nie jest uszyta w taki sposób, że przylega do ciała nawet bez paska. Albę można zastąpić komżą, ale nie wtedy, gdy się wkłada ornat lub dalmatykę lub gdy zamiast ornatu czy dalmatyki nakłada się samą stułę".
Modlitwa przeznaczona do odmawiania przy jej ubieraniu mówi: "Wybiel mnie, Panie, i oczyść serce moje, ażebym we krwi Baranka wybielony, mógł zasłużyć sobie na radość wieczną". Symbolika średniowieczna w albie widziała również białą szatę, w której Herod na pośmiewisko kazał ubrać Chrystusa.
Cingulum
 Pasek, z łacińska zwany także cingulum, jest jakby sznurem z frędzlami na obu końcach, którym przepasuje się albę, gdy jest za szeroka i za długa, by dobrze leżała na liturgii.
Pasek symbolizuje wstrzemięźliwość i panowanie nad pożądliwościami cielesnymi. Jest także znakiem pracy w służbie Bożej. Modlitwa przy zakładaniu paska mówi: "Przepasz mnie, Panie, sznurem czystości i zgaś w sercu moim ogień wszelkiej pożądliwości, abym we wstrzemięźliwości i czystości serca mógł Ci coraz lepiej służyć".
Pasek miał również symbolizować ręcznik, którym przepasał się Chrystus gdy obmywał apostołom nogi. Widziano w nim również sznury, którymi Chrystusa przywiązano do słupa przy biczowaniu.
Zadania Lektora
„Wszyscy wierni, zgodnie z własną pozycją, winni starać się prowadzić życie święte, przyczyniać się do wzrostu Kościoła i ustawicznie wspierać jego świętość."
Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 210
Pięć przykazań lektora:
- Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.
- Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst czytań.
- Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.
- Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.
- Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.
Do zadań lektora należy:
- wierna służba Słowu Bożemu;
- angażowanie się w sprawy Kościoła;
- współpraca w dziele apostolstwa;
- wykonywanie w zgromadzeniu liturgicznym czytań biblijnych (wszystkich prócz Ewagelii);
- wykonywanie psalmu;
- zapowiadanie intencji modlitwy powszechnej;
Lektor powinien w sytuacji braku ministrantów odpowiednich stopni zatroszczyć się o:
- przygotowanie ceremonii liturgicznej;
- wyznaczenie funkcji osobom czynnie uczestniczącym w liturgii;
- przygotowanie i odczytanie komentarzy;
Zawsze za sprawowaną liturgię bezpośrednio odpowiada kapłan. Lektor jest pierwszym, który bierze współodpowiedzialność i bezpośrednio prowadzi posługę liturgiczną.
|
